ahmedhulusi.org

Yaşamındaki olaylar sana aynadır. O aynada kendini, haddini, ne olduğunu seyredersin. Sözünle özün arasındaki fark sana gösterilir.

Öylesine âşıktı ki aşkı laflamaya, vakit bulamadı aşk yaşamaya! Benliği/egosu elvermedi aşk yaşamak için Aşk’a teslim olmaya, avundu lafıyla!

Takdir odur ki, herkes sonunda, yaratılış amacına uygun olanlarla bir arada yaşayacaktır, hasbelkader farklı ortamlarda bulunsa da!

Kavgan varsa bil ki EGOnun kurbanısın. Egosunun esiri olanın yanması bitmez. Benim istediğim gibi ol, dediğin Allâh’tır! Görebilsen!

Gerçekten sûretsiz, cinsiyetsiz, bilgi/data varlık olduğuna inanıp bunu hissetmeye çalışıyor musun? Yoksa bilgi tabanının kimliği misin?

Edinilmiş kimliğinle yaşadığın sürece sıkıntı ve sorunların bitmez. Edinilmiş kimlikten kendini kurtarıp orijin varlığını hissetmeye çalış!

Kâh sever sevilir, kâh hepsinden bıkarsın. Herkesin dünyası bu! Aşk için var olmamışsan, ne gelir elden dünyaNda oyalanırsın torbandakilerle.

Beyninin kapasitesini ne kadar değerlendirebildiğinin göstergesi, çevrendeki insanlardır. Çevrendekilere bak, kendini tanı!

Aradığımı bulamadım, deme. Bulduğun aradığındır! Bulduğun aradığın olmasa onda takılıp kalmaz aramaya devam ederdin! Herkes lâyığıyla kalır.

Beğenmediğim çok tarafları var ama... Eee? Öyle bir tarafı var ki... İşte mesele bu! Tek taraf, çok tarafı bastırır her zaman. O sendeki taraftır!

Özünden gelen er geç sûretten geleni bastırır, seni pişman eder. Egonu aşamazsan, vicdanının sesini, içindeki Rasûlün sesini duyamazsın.

Allâh sana vicdanından sesleniyor! “Kulakları vardır duymazlar” ifadesi gerçekte vicdan adı altındakinin seslenişini hissetmeyenlere işarettir.

Dünyada yaşarken dünyaNa şefaatin girmesine EGON izin vermediyse, daha sonraki aşamalarda da şefaat bekleme! Şefaat ulaştı sana, egonu aş!

Dirilere BENLİĞİ/egosu yüzünden yanaşamayanlar ölmüşlerden meded umarlar. Çünkü ölmüşler egolarına dokunmaz onların, yontmazlar sivriliklerini.

Velâyet frekansını alacak soyunmuşluğa ulaşmamış olanlar, türbe ziyaretinde ya cinnî frekans alırlar ya da zanlarındakini tekrarlarlar.

Soyunmuşluğuna, arınmışlığına bakmadan falanca velî, sahabe, Rasûlü gördüm diyenlerin hadlerini bilmemenin cezası, cinlerin oyuncağı olmalarıdır.

“İnsan” olmaya, hakikatimi keşfedip yaşamaya geldim, diyorsan; yaşamın, hedefi bu olanlarla mı geçiyor, yoksa evcilik oynamaya gelmişlerle mi?

İbadet araçtır, beyin kapasitesini arttırır. Hakikatini yaşamak için bir yaşayan bulup, ondan kopyalamak gerekir. Âlemlerde tedbirât böyledir.

Gerçekte hiç farkında olmadan her an birilerinden bir şeyler kopyalıyorsun. Bari ebedî yaşamında yararlı olacak şeyleri kopyalasan ehlinden!

“Seviyorum, çoook seviyorum” dediğinin yaşam değerlerini ne kadar paylaşıyorsun? Ne kadar onun penceresinden dünyayı, olayları seyrediyorsun?

Devran döner, ömür biter, çiçekler gibi tüm sevilenler de solar, geçer gider. Sevdiğin sana ne kazandırdı? Sevgiye lâyık olan kesin kazandırır.

Gerçekten seven, sevdiğine benliğini teslim eder. Benlikten kurtulmak ise yaşamdaki en büyük kazançtır. Beklentisiz “an”a teslimiyet, huzurdur.

Hiç kimse Allâh’a teslim olmadıkça huzura eremez. Ârif olansa zaten her hâlde teslim olmuşluğunu fark edendir. Dilediğini her yerde yapar!

Duygular yanmayı; teslim ve seyir, huzuru getirir.

Tüm yangın ve sıkıntılarımızın nedeni “Niçin benim istediğimi yapmıyor?”dur. Oysa herkes yaptığını yapmak için yaratılmıştır. Anlayabilsek!