RÜKU

Bəli, namazda Fatihəni beləcə oxuduqdan sonra bir az da əlavə ayə yaxud surə oxuyub, sonra rükuya gedirsən.

Rükuya gedərkən də, “Allahuəkbər” deyirsən.

Beldən yuxarı hissəsi yerə paralel, belə qədər dik bir şəkildə...

Bayaqkı ayələri oxuyarkən, qıyam halında ayaqüstə dik dururdun.. Varlıqda hökmünü icra edən “HƏYY” və “QƏYYUM” Haqqın kəlamı səndən “qıyam”da aşkar olurdu!... Varlıqda dimdik duran, hər an qüvvədə olan sistem və nizam olan “ALLAH” hökmü səndən aşkar olurdu... Bunun üçün dimdik ayaqüstə idin..

Ondan sonra Adların xüsusiyyətlərinə əsaslanan birləşik quruluşun səbəbilə, tərkibi quruluşların Rəbbul Aləmin önündə boynu əyməsi səbəbilə, bu varlıqda ilahi hökmlərin gərəyinin səndən çıxmasına işarə edən bir şəkildə rükuya əyildin...

Beldən aşağı hissən dik, beldən yuxarı hissən yerə paralel, varlığın bir qismi ilə qulluğunu yerinə yetirmədəsən, varlığının beldən yuxarısı yəni, idrak, şüur tərəfi ilə bu Kainatı var edən mütləq varlıq önündə əyilmə vəziyyətindəsən. Onun varlığını, təkliyini təsdiq etmə vəziyyətindəsən...

Bundan başqa...

Beldən yuxarı hissənin əyilmiş, yerə paralel olaraq durması, “fitri qulluğu” ifadə edir!. Beldən yuxarı hissənin yerə paralel olması sənin varlıqda Hakim olan mütləq varlığı dərk etməklə “O”nun elmi, qüvvə və qüdrəti qarşısında əyilmiş, təslim olmuş bir vəziyyətdə olduğunu ifadə edir... Bu idrakın səndə var olduğunu göstərir.

Buna qarşılıq dik belə qədər olan hissəndə də mütləq vücudun varlığı ilə  varlığının davamlılığına işarə etməkdəsən!..

Əsma tərkibi nəticəsində var olan vücudun varlığını təşkil edən “haqqaniyyət” yönündən belə qədər dik, Adların xüsusiyyətlərindən meydana gəlməsi səbəbilə də Rəbbul Aləmiynə tabe olması yönündən “O”nun qarşısında beldən yuxarı hissəsi bükülüdür!.

“RÜKU”, Üluhiyyət qarşısında Rübubiyyət hökmləri ilə var olan varlığın simvollaşdırılmasır!.

Bu vəziyyətdə təsbih edirsən.

“Sübhanə Rəbbiyəl azim”

“Əzim olan, əzəmət sahibi olan Rəbbim Sübhandır”.

Hər bir zərrədə “O”nun hökmü yerinə yetirilir. Hər bir zərrə “O”nun var etmə qayəsinə uyğun davranışlar ortaya qoyması ilə qulluğunu ifadə edib fitri təsbihini edir!..

Ondan sonra:

“Səmi Allahu limən hamidəh”..

“Səmi Allahu”: “Allah qəbul etmədədir”.

“Limən hamidəh”: “Həmd edənin həmdi, Allahındır!.”

Yəni, mənim gördüyüm hər bir hərəkət ilahi qüdrətin tasarrufu nəticəsində meydana çıxır ki, “ALLAH” hərəkətimin həqiqət faili olaraq nə etdiyimi bilir, çünki elmində təqdir edən “O”dur, mənası var orada.

Doğrulduqtan sonra tam dik vaziyyətə gəlirsən!. Tam doğrulmadan, dik vəziyyətdə bir ləhzə durmadan səcdəyə getmir, dimdik durursan!.

Dik durarkən, “Rəbbəna ləkəl həmd” deyirsən və ya daha uzun şəkli ilə,

“Rəbbəna ləkəl həmdu kəma yənbaqıy licəlali vəchikə və liazıymi sultanik”

deyirsən...

Allah Rəsulu çox zaman belə söylərdi.

Tam mənası ilə dik durmadan, səcdəyə getmək yoxdur!.

Bu təsbih də tam dik durarkən söylənilir!. Rükudan qalxan kimi və dik halda ikən... Mənası isə təxminən belədir:

“Öz kamalını, əzəmətini, hikmətini dərk etmə, dəyərləndirə bilmə Rəbbimə məxsusdur ki, onun qədir-qiymətini, sonsuzluğunu və hüdudsuzluğunu dərk və əhatə etmək mümkün deyildir”!..

Ondan sonra “Allahuəkbər” deyib “səcdə”yə gedirsən...